Zondag 29 juni heeft de Kunst en Cultuurraad Valkenburg samen met genodigden en belangstellenden de 7 vliegers herdacht die op deze plek zijn omgekomen na de vliegtuigcrash op 29 juni 1943.
Onder de begeleiding van Yuri Verstappen met doedelzakmuziek zijn de belangstellenden van taverne het Koetshuid naar het monument gelopen. Willem Vermeer, voorzitter van de Kunst en Cultuurraad Valkenburg en Jessa Huurdeman, 19 jarige studente hebben een speech gehouden waarin zij hebben gesproken over “onze vrijheid” en wat dit betekent voor het nu en de toekomst.
Als eerbetoon aan de vliegers speelde Franco Peeters, na 2 minuten stilte, The last post.
De intieme en respectvolle herdenking werd afgesloten met een muzikale afsluiting door Fleur Smits, waarna de genodigden en belangstellenden weer met de doedelzakmuziek van Yuri Verstappen terug keerden naar taverne Het Koetshuis.
Ieder jaar organiseert de Kunst en Cultuurraad Valkenburg de herdenking op 29 juni.
De sterfdag van de vliegers die met gevaar voor eigen leven er alles aan wilden doen anderen een hoopvolle toekomst te geven, maar dit echter moesten bekopen met de hoogste prijs die er bestaat.
Toespraak herdenking vliegeniers 2025 door KCR
Drie Engelsen, een Australiër, een Canadees, een Ier en een Welshman komen in een kroeg bijeen ergens in Yorkshire. Dat lijkt op het begin van een mop. Maar in werkelijkheid is het waar het verhaal van de bemanning van het hierachter neergestorte vliegtuig begint. Dat verhaal begint op 20 juni 1943 en eindigt al negen dagen later hier in het weiland langs de Geul. Hun vliegtuig een Halifax wordt neergehaald door een nachtjager van de Luftwaffe.
De 7 inzittenden, jonge mannen tussen de 18 en 26 jaar, verliezen hun leven.
Dit is slechts een klein voorval in die grote oorlog waarin miljoenen mensen omkwamen.
Waarom is het dan belangrijk om hierbij stil te staan?
Een aantal redenen:
We kunnen niet goed nadenken over miljoenen slachtoffers. We kunnen ons daar niets bij voorstellen. Het is statistiek. Door het kleiner te maken komt het dichterbij.
Het geeft ons gelegenheid om te reflecteren op wat vrijheid en vrede voor ons betekent of zou moeten betekenen.
Vrede is niet slechts de afwezigheid van een conflict. Het is de aanwezigheid van gerechtigheid. En daar waar gerechtigheid eindigt, begint onze morele plicht om te spreken.
Maar met woorden wordt de werkelijkheid steeds vaker verminkt. Feiten doen niet meer ter zake.
We worden keer op keer op het verkeerde been gezet. Wat is waar en wat niet?
In de VS hebben ze een kampioen nepnieuws tot president verkozen., in Rusland is de politieke leugen al lang tot kunst verheven, in Israël wordt de waarheid onder de mat geveegd en in Turkije wordt de waarheid monddood gemaakt. Dat zijn maar enkele voorbeelden.
Woorden hebben deels hun betekenis verloren. Juist daarom is het stilstaan bij en het herdenken van gebeurtenissen steeds belangrijker aan het worden.
Mijn woorden zijn dan ook niet meer dan een inleiding tot gedenken en tot stilte.
Tachtig jaar vrede heeft ons weggedreven van de echte betekenis van het begrip vrijheid.
Vrijheid lijkt te zijn verworden tot een gesubsidieerd festival op 5 mei en de rest van het jaar lekker doen waar je zin in hebt.
Eigenlijk besef je pas wat vrijheid is als je het niet hebt gehad.
Ergens deze maand kwam ik in een artikel in de Volkskrant de volgende vraag tegen: “ik vraag me af of ik bij jou zou kunnen onderduiken”.
Iedereen die heeft moeten vluchten door oorlog of geweld en iedereen waarop een onrechtvaardige overheid jacht maakt verdient toch onze onvoorwaardelijke steun en solidariteit, zou je zeggen.
Als dat waar is kan mij dan iemand uitleggen waarom we zo onmenselijk, ongastvrij en vijandig staan tegenover de vluchtelingen die bij ons aankloppen?
“Het strengste asielbeleid ooit!”. Wat een verwerpelijk en inhumaan voornemen.
Als je de geschiedenis zou kennen zou je weten dat dit land een zeer onbetrouwbare bevolking had. In de Tweede Wereldoorlog zijn meer dan honderdduizend joodse mensen door de nazi’s uit Nederland gedeporteerd. In geen ander West-Europees land waren dat er verhoudingsgewijs zo veel : 73 procent van de Nederlandse Joden is uitgeroeid.
Je moet dus wel erg wanhopig zijn als je je eigen huis en haard achterlaat en je dan veilig meent te voelen in ons land.
De eerste tekentjes die in de VS wijzen op het ontstaan van een soort “Derde Rijk” kunnen we zien. De potentiële dictator is al aanwezig. Hij bepaalt de wetten, hij bepaalt de prijzen, hij bepaalt de straffen. Hij wordt nog geprezen ook en gefaciliteerd door een stel jaknikkers.
Mensen met een andere seksuele geaardheid dan man/vrouw hebben geen bestaansrecht, zij worden geweerd uit allerlei overheidsfuncties. Hoe lang zal het nog duren, denken jullie, voordat zij als in het Derde Rijk door de overheid worden vervolgd?
Onze voormalige bevrijders leveren daar aan de overkant van de oceaan per dag zelf een stukje vrijheid in. De vrijheid waarvoor deze jonge mensen hier zijn gestorven.
Hoeveel mannen moeten er nog sterven, hoeveel kinderen en vrouwen voordat we doorhebben dat ook een wapenwedloop
(1%, 2%, 5%, voor mijn part 10% van het BBP) niets oplevert?
We zijn hier bijeen om te herdenken, maar ook om elkaar te waarschuwen. NOOIT MEER! Maar, hoe dan?
Willem Vermeer,
voorzitter Kunst en Cultuurraad Valkenburg aan de Geul (KCR).
Goedemiddag allemaal, Ik ben Jessa Huurdeman en ik ben gevraagd om hier een korte toespraak te houden over vrijheid. Ik ben vereerd dat ik hiervoor gevraagd ben. Tussen de bomen en de mooie natuur van Valkenburg, een rustig plekje waar 82 jaar geleden zoveel gebeurd is.
Ik hou veel van de natuur en ben graag bezig in de tuin. Ik ontferm me over mijn boerenkool plantje dat nu groot en trots onder de zon staat te stralen. Ik heb deze, samen met vele andere plantjes zelf gegroeid. Van klein zaadje tot nu best wel grote plant. Het is bizar om te zien dat uit zo’n klein kwetsbaar plantje nu zo’n sterke plant is gekomen.
Ik voel me beschermend over mijn plantjes. Deze zorgzaamheid zien we ook vaak in moeders terug, maar dan eigenlijk nog zo’n 100x meer. Waar ik een beetje teleurgesteld ben als mijn plantje het niet overleeft, breekt een moeders hart als haar kind iets overkomt. In de tweede wereld oorlog zijn helaas heel veel mensen omgekomen. Vandaag herdenken we 7 dappere jongens die voor ons gevochten hebben. Met het herdenken van deze jongens herdenken we veel meer. We herdenken allen die voor ons gevochten hebben. We herdenken families die uit elkaar zijn gescheurd door de ellende van de tweede wereld oorlog. We herdenken hart gebroken moeders, die hun kind nooit meer zullen terug zien. We herdenken alle offers die voor onze vrijheid zijn gegeven.
Als ik aan vrijheid denk, denk ik aan de eerste keer dat ik mocht stemmen. Dit was zo leuk! Ik werd 18 en het kabinet was gevallen. Joepie, dacht ik stiekem, Ik mag stemmen! Natuurlijk heb ik me goed ingelezen en voorbereid als ik was,liep ik lachend naar het stemhokje. Omdat het kabinet weer is gevallen mag ik dus weer stemmen, wat ben ik blij met mijn kiesrecht. Ik denk ook aan vrijheid als ik ‘s avonds met mijn hond ga wandelen of als ik de bijtjes uit mijn kast zie vliegen. En in de zomer zo heerlijk in de zon liggen en kijken naar het fladderen van de vlindertjes. Ik vind het ook heel gezellig om met mijn familie een leuke film te kijken, samen met mijn hondje op schoot. Ik ben dankbaar dat ik de vrijheid heb om elke film te kiezen die ik wil kijken – mits de rest van het gezin het ermee eens is natuurlijk Geen censuur.
Ik denk ook aan vliegen, een symbool van Vrijheid vind ik. Net als een vogel tussen de wolken vliegen, of net als mijn bijtjes. Mijn vader heeft ook gevlogen in een vliegtuigje vroeger, misschien maakt hij nog wel eens een toer en mag ik mee, dat lijkt me heel leuk. Het verhaal waar wij nu voor samenkomen is helaas geen vrolijk vliegverhaal. Vandaag de dag, 82 jaar geleden zijn op deze plek 7 mannen neergestort. Voor hen was het vliegen geen zorgeloze vrijheid, maar een missie om de vrijheid terug te winnen. Een van deze mannen was Sergeant Frank Hill. Deze jongen was 19 jaar toen hij omkwam, dezelfde leeftijd die mijn broer en ik nu zijn. Vrijwillig aangemeld, wetend dat hij waarschijnlijk niet lang zou leven. Hij heeft geen familie op kunnen bouwen. Hij stond nog aan het begin van zijn volwassen leven, maar het moest zo snel eindigen. Als ik me moet bedenken dat ik nu dag zou moeten zeggen tegen mijn broer Cas, en hem nooit meer zou kunnen zien, dan kan ik me dat haast niet inbeelden. Het komt heel dichtbij.
Sommigen vinden mij dapper dat ik voor andere mensen ga staan om te spreken, maar dat valt best mee. De heldendaden die deze jongens verricht hebben zijn pas dapper. Zo jong, met nog zoveel voor zich, en zich dan toch aanmelden, vrijwillig en sterk. Wij mogen deze heldendaden niet vergeten. Wij mogen niet vergeten dat onze vrijheid niet vanzelfsprekend is.
Het is belangrijk om te blijven vechten voor onze vrijheid. Het is belangrijk om zelf na te denken en elkaar te helpen en te steunen ongeacht waar we vandaan komen, net zoals de jongens die we vandaag herdenken ook gedaan hebben.
We leven hier nu in Nederland, in een vrij land, maar kijk eens wat er aan het gebeuren is. Leeft iedereen hier nog in vrijheid? Kan iedereen veilig hand in hand lopen? En ik heb het nu alleen nog maar over Nederland…
Ik eindig mijn toespraken graag met een vraag en dat ga ik nu ook doen. Deze jongens hebben alles moeten geven voor onze vrijheid. Ik hoop dat het verliezen van onze vrijheid nooit zo dichtbij zal komen. Ieder kan zijn steentje bijdragen zodat wij in vrijheid kunnen blijven leven, en dat kan op ieders eigen manier.
Het begint bij bewustwording. Bewustwording dat vrijheid niet valzelfsprekend is en nooit zal zijn.
Dus ik vraag u, hoe bewust bent u zich van uw vrijheid?
Dank u wel.
Klik op een foto voor een grote versie:
